TWEEDE GRENSGEVAL

We reden na het eerste vriendelijke grensgeval de dag erna regelrecht in een tweede: een echt grensoverschrijdende behandeling van de douane bij binnenkomst in Egypte.

We hadden plezierig afscheid genomen van onze Libische begeleiders. Jennifer had een leuke groepsfoto uitgeprint waar achterop vriendelijke woorden van ons allemaal stonden en we gaven een enveloppe met centjes erin. De gidsen hadden ons snel de Libische grens overgeheveld- in anderhalf uur- en het was ongeveer twee uur toen we de Egyptische grens naderden en toen…ja, en toen gebeurde het. Na passencontrole alles ok; motornummers: waar staan die? We kregen een soort ‘deja vu’ want in China kostte ons dat nummer twee dagen. Dinno kon precies vertellen waar zijn nummer zat via een copie van z’n garage. Maar Rob had geen duidelijke aanvaardbare aanwijsbare plek ondanks China ervaring, en het autoboek plus foto van de hondagarage hielp Willem ook niet. Na een uurtje of zo werd er met een draadje en loodje gefrommeld waarna zij goedkeuring konden geven. Toen weer naar een kantoortje om verzekeringen, die we al dubbel en dwars hadden, en de arabische nummerborden te betalen. 300 dollar per auto. Vervolgens controle van het Carnet de Passage. Slechts een stempel was voldoende. Daar zat een lepe Egyptenaar die zijn kans schoon zag een paar centjes (900 Euro) bij te verdienen. Het Carnet wordt in Duitsland (de ADAC (ANWB in Nederland) is een overkoepelend orgaan en internationaal erkend) uitgegeven en wij waren Nederlanders. Zij begrepen niet dat ADAC werkt voor alle Europese landen. Egypte stond op de lijst van landen die hiermee accoord gingen.Wat hadden we dan eigenlijk nodig gehad, vroegen we. Toen kwam hij met een papier uit de la dat werkelijk precies maar dan ook precies hetzelfde was als wat wij hadden. Dinno knapte uit z’n vel en vroeg…. WAT is het verschil? Het was een document dat de ADAC ooit aan de Egyptische Douane had geleverd voor reizigers die zoiets niet bezaten, maar die kerel zei alleen maar not good, not good. Kassa voor de douane: 300 EU. per auto. Kort en goed wij stonden daar uren, want we wilden niet betalen . We konden niemand bellen er was geen telefoonbereik bij geen van ons, en de douane bood geen telefoon aan.. Gelukkig was Rietje zo bijdehand om toch nog eens te proberen haar dochter te bereiken, en ja hoor in een klap.(lang leve Vodafone). Die heeft het telefoon nummer van de Nederlandse consul in Cairo opgevraagd via ons reisburo in Eindhoven. Gelukkig was het een uur vroeger in Nederland. Met die consul hebben we contact gehad en toen men dit merkte begonnen de heren wat zenuwachtig te worden. Helaas kon hij niet veel doen. Het was inmiddels 6 uur dus hup wij moesten het kantoor uit, deur op slot en zij vlug naar moeder de gesluierde vrouw. Daar stonden we weer. Wij weer bellen naar de consul en uiteindelijk kwam er iemand, dat was tegen 8 uur, het office binnen hollen. Kafferde een paar mannen ongelofelijk hard uit en tegen de belangrijkste die ons het stempel moest geven vroeg hij de reden waarom hij die stempel niet gaf, wij zaten daarbij, en na heel lang een soort kat en muis spelletje gespeeld te hebben (want de belangrijkste persoon mocht zijn gezicht niet verliezen) heeft deze man het voor elkaar gekregen. Ineens moesten we opstaan kregen het belangrijke stempel en…. wegwezen. Na nog 3 controles zijn we rond kwart voor tien onder politie-begeleiding richting Masra Matruh gereden, 280 km in het pikdonker. Gelukkig volle maan. Na 100 km ging de politie terug en moesten we min of meer gewoon rechtdoor rijden tot het bordje Matruh. Om half twee waren we in ons hotel.
Tja zo’n reis kun je alleen maar maken als je geduldig bent en gewend bent om zo nu en dan af te zien.

P.S. Wat het etentje betreft bij onze Fami: zijn vrouw en zussen spraken geen woord engels dus dat zou een ongemakkelijke conversatie worden. Ze aten gezellig met de kinderen in een van de vele andere kamers.

Door internetstoring een verkeerde samenstelling van het verhaal komt binnenkort de goede versie toevallig zagen we dit net sorry.